10 november 2016: minister Asscher in de Schilderswijk over integratie en discriminatie

Op 10 november organiseerde ProDemos samen met de bibliotheek in de Haagse Schilderswijk een Politiek Café over integratie en discriminatie. Centraal stond de vraag in wat voor samenleving we leven: in een wij/zij-samenleving of in een wij-samenleving? Ook keken we naar welke samenleving we willen zien:

‘Naar een wij-samenleving of een why-samenleving?’

Met ongeveer 170 mensen is de zaal goed gevuld. Op de vraag wie in de Schilderswijk woonde steekt iets meer dan de helft van de aanwezigen zijn/haar hand op. Ongeveer 30% komt uit andere wijken van Den Haag en de overige aanwezigen wonen buiten Den Haag.

Een mooi gemêleerd gezelschap. Een deel van de mensen is voor het eerst in de Schilderswijk.

Presentator Umar Mirza begint met de vraag hoe we een samenleving kunnen krijgen waarin er meer gezamenlijkheid en betrokkenheid bij elkaar is. Hij legt deze vraag voor aan Lodewijk Asscher, minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, en Raja Felgata, journalist en hoofdredacteur van De Kleurrijke Top 100.

De wij-zij samenleving

Volgens minister Asscher gebeuren er in de Schilderswijk geweldige dingen. Maar je ziet ook, daar en elders, mensen die alleen de eigen waarheid kennen en geen bereidheid hebben naar anderen toe te groeien.

In een wij-samenleving mag je anders zijn zonder te worden veroordeeld, vindt Asscher. Het gaat om het vermogen je in de ander te kunnen verplaatsen.

Maar tegenover wij staat zij. ‘Zij’ is dan het extremisme, van beide kanten. Daarvoor kan geen plaats zijn in een samenleving. Raja Felgata is het met deze uitspraken eens. Zij vult nog aan dat de media vaak teveel gefocust  zijn op het tonen van het extreme beeld. Dat geeft een vertekend beeld.

Vader, voetballer, buurman

Vanuit de zaal komt ook de opmerking dat ‘de Wilders-stemmers’ ook maar gewone mensen zijn, met meerdere identiteiten. Iemand is niet alleen-PVV-stemmer, maar ook vader, voetballer, buurman. “Als wij in staat zijn met elkaar te voetballen of samen koffie te drinken, dan leer je elkaar anders kennen. Dat geeft een positieve ervaring en gevoel van erbij te horen. Hiermee neem je misschien een deel van het ongenoegen weg.”

Asscher is het hiermee eens: “De samenleving bestaat niet uit één, maar uit meerdere kleuren. Iedereen heeft evenveel recht om zijn leven te leiden. Het schept verplichtingen naar elkaar. Meerderheden hier zijn elders weer minderheden en andersom.”

Racistische trend in de politiek

De Nationale Ombudsman zei onlangs dat Nederland de verkeerde kant opgaat. Er is een politieke tendens naar racisme. Asscher geeft aan dat hij zich niet in dat beeld herkent. ‘De politiek’ kan je niet op een hoop gooien.

Er zijn grote verschillen. Ook hij schrikt van uitspraken zoals van PVV-er de Graaf die zegt dat de Nederlandse eigenheid, identiteit en cultuur via immigratie en de baarmoeder om zeep geholpen worden. Asscher snapt dat dat dit keihard overkomt op moslims in Nederland.

Hijzelf bestrijdt dit soort opvattingen. Onder meer door aan te geven hoe we wél kunnen samenleven. Kinderen op de basisschool maken geen onderscheid. Ze spelen gewoon met elkaar. Hoe voorkom je dat ze elkaar op latere leeftijd gaan wantrouwen? Ouders spelen daar een hele belangrijke rol in. Als ouders vooroordelen hebben naar anderen brengen ze die over op hun kinderen.

Een normale wijk

Een student uit Delft in de zaal deelt met de zaal dat als hij aan andere studenten vertelt dat hij uit de Schilderswijk komt, ze gelijk drie stappen achteruit doen. Hij verwijt het de politiek dat de wijk zo’n slechte naam heeft, bijvoorbeeld door het

overnemen van de uitkomsten van een onderzoek van Motivaction, waarin de IS-sympathieën van Nederlands-Turkse jongeren werden benadrukt. Dat blijft aan de bewoners kleven.

Een mooi voorbeeld dat hij zelf geeft, is de keer dat hij een studievriend uit Delft in de auto meenam om ergens te gaan eten. Na het eten liepen ze nog een rondje. Toen hij die vriend vroeg: “Weet je eigenlijk waar we nu zijn?” antwoordde de vriend met “Geen idee.” Toen hij hem vertelde dat ze nu door de Schilderswijk liepen, was hij heel verbaasd:  “Dit is gewoon een normale wijk!” Asscher: “Deze oplossing is echt veel beter dan wanneer de politiek nu gaat roepen ‘De Schilderswijk is top’!”

Naar een wij-samenleving

Nu in het eerste deel van de avond tot de conclusie is gekomen dat er meer sprake is van een wij-zij samenleving, waarin mensen langs elkaar heen leven dan van een wij-samenleving, waarin ondanks alle verschillen mensen niet onverschillig zijn naar elkaar, gaan we vervolgens kijken hoe we toe kunnen werken naar die wij-samenleving.

Allereerst wil Mirza van de minister weten wat hij de afgelopen vier jaar heeft bereikt op dit onderwerp. Asscher noemt het bestrijden van discriminatie en het aanpakken van bedrijven die foute mails versturen (voorbeelden van uitgelekte mails waarin denigrerend werd gesproken over homo’s of ‘negers’) en het terugbrengen van het diversiteitsbeleid bij de overheid.

Ook heeft hij gewerkt aan het bij elkaar brengen van groepen en ervoor zorgen dat ze met elkaar gaan praten, zoals onlangs met allerlei verschillende Turkse organisaties.

Asscher wil voorkomen dat problemen uit het buitenland in Nederland worden geïmporteerd. “Zo gaan we hier niet met elkaar om,” aldus Asscher.

Ga stemmen, ga stemmen, ga stemmen

Felgata ziet de toekomst somber in: “In wat voor land groeien onze kinderen straks op?” Voor haar is het een horrorscenario als in Nederland de PVV aan de macht zou komen of andere partijen nog meer PVV-standpunten gaan overnemen. “Wat kunnen we doen om dat te voorkomen?”

Asscher: “Ga stemmen, ga stemmen, ga stemmen!”. In Amerika heeft Trump gewonnen omdat veel mensen die vorige keer Democraten stemden deze keer niet zijn gaan stemmen. “Berouw komt na de zonde,” aldus Asscher. “Maak gebruik van je stemrecht en zeg dat ook tegen iedereen die je kent.”

Ouders hebben in de opvoeding naar hun kinderen toe een belangrijke rol om te komen tot die wij-samenleving. Ze zouden niet alleen vrij van vooroordelen moeten kunnen opvoeden, maar ook, in het geval van ouders met een diverse culturele achtergrond, vanaf het begin Nederlands met ze spreken en jongeren het belang van het stemrecht moeten duidelijk maken. Ouders kunnen elkaar hierin ondersteunen.

Eigen initiatief

Ook Felgata benadrukt het belang van de eigen kracht. Ieder heeft verhalen. Deel de mooie verhalen met anderen en laat de positiviteit en kracht hiervan zien, bijvoorbeeld door over je wijk te vloggen. Ze biedt geïnteresseerde jongeren hen ondersteunen met tips en trics voor het vloggen.

Uit de zaal komen een aantal mooie initiatieven: Itai Cohn biedt een rondleiding Schilderswijk aan voor aanwezigen die de wijk nog niet kennen. Na afloop zijn daar afspraken over gemaakt. (zie ook: http://www.schilderswijkbewonerstours.nl/)

Ook komen er een aantal tips aan elkaar om stapjes te zetten naar de wij-samenleving:  Leer je collega’s en je buren kennen. Sta open voor elkaar en voor de verschillen. Zoek naar wat je bindt. Zoek vertrouwen in elkaar.

Spoken word afsluiting

De avond wordt hiermee positief afgesloten. Maar het slotwoord komt in de vorm van een Spoken Word van dichter Dean Arma (Fakher Dinne) uit de Schilderswijk.

Zijn woorden:

Tuurlijk ben ik pro demos, maar op de straat hoor ik nog te vaak ´ho de Moss’.
Dat is meestal een uiting van frustratie of verbazing.
En ik neem het de jeugd eerlijk gezegd ook niet kwalijk.
Op school wordt je geleerd dat pesten, racisme en discriminatie niet passen binnen onze samenleving.
En zelfs tot een bepaalde mate van straf kunnen leiden via wetgeving.
Hoe leg je je kind dan straks uit dat Trump president is geworden?
Hoe leg je de gezinnen in de Schilderswijk uit dat Wilders naziachtige taferelen

ten uitvoer wil brengen waarvan we hebben gezworen om dit te herdenken, te voorkomen en vooral te laten als taferelen die aan de tweede wereldoorlog toebehoren.
De wereld staat onderste boven, langzaam aan het uitdrogen als een druppel water in het woestijn. Soms kan ik best snappen waarom sommige mensen woest zijn. Tegelijkertijd vraag ik me af of het niet zo moest zijn.
Alles heeft zo zijn reden. Het is het extreme dat ons dwingt tot het nemen van creatieve en soms radicale wegen, die zorgen voor een beweging in onszelf en alles om ons heen. Maar ik ben van mening dat men het zich moeilijker maakt dan nodig is.
Het denken in hokjes is een claustrofobisch gedachte.
Neem zwarte piet bijvoorbeeld tuurlijk snap ik alle kampen, net zo goed als dat een verhaal verteld kan worden vanuit verschillende kanten.
uiteindelijk draait alles om visie en feiten liegen niet.
Ik dacht dat alleen drugs verslavend was, maar ik kende toen macht niet.
En wat een pracht om te weten dat in feite niemand machtig is.
Ik ben bij mijn geboorte al veroordeeld tot de dood, dus wat heb ik te verliezen? Niks.
Ik denk dat de angst voor velen om mij heen is, mijn zelfverzekerdheid.
ik kan alles verliezen, maar als nog als winnaar komen uit de strijd
Het draait niet om zij of wij, maar om de Engelse why.
Ik wil liever onderdeel zijn van een why samenleving.
Een die zich constant vragen blijft stellen over zijn handelen en daden.
Want hoeveel beloftes zijn er al gemaakt zonder deze waar te maken.
En achteraf is altijd makkelijker praten.
Sluit je ogen laat me je meenemen naar een wereld zoals ik die zie.
We leven in een wereld waarin we overspoeld worden door media en nog maar weinig een kritische onderzoeker zijn.
Een wereld waarin een mensenleven in tijden van oorlog geen waarde meer schijnt te kennen.
Ik ontvlucht de realiteit en vele anderen met mij, dat maakt ons allen vluchtelingen toch?
Ik neem je mee door mijn reis van pijn en leed. Ik kan mezelf niet meer zijn zonder angst.
Angst om veroordeeld te worden. Alleen om wie ik ben en vaak is wie ik ben geen keus.
Ik en anderen benadeelden moeten zich volgens Rutte invechten in een samenleving, omdat wie ik ben of mijn afkomst ervoor kan zorgen dat ik gediscrimineerd word. Maar tegelijkertijd roepen dat iedereen die echt mee wil doen ook een eerlijke kans daarvoor krijgt, wat krom.
Ik wil er een Engelse stuk van mij bij pakken:
“The search for my identity is never ending based upon what i daily discover
And just maybe this is the reason why i´m constantly in a state of discomfort”
Ik voel me nergens thuis zelfs niet in het land waar ik geboren ben. (Nederland)
Ik ben het zat, ik grijp mijn eigen macht, creëer mijn eigen kansen en neem elke individu met de juiste intenties mee op mijn tocht langs de prachtige doelen die ik stel vanuit een onegocentrische gedachte.
Ik wil dat jullie werken aan gezamenlijk realiseerbare doelen om samen te behalen op het moment dat jullie uit jullie roes ontwaken.
Ik hoop dat mijn woorden blijven hangen en wij samen een echte why samenleving worden die zich constant het nut blijft afvragen van zijn uitingen en daden
Ik overbrug zeeën van afstand door simpel weg met mijn oprechtheid richting jouw gedachte te stappen.
We moeten over onze verschillen heen stappen en stappen zetten richting onze krachten.
Deze bundelen en sterker staan tegen onze zwaktes.
Zolang ik de kracht heb grijp ik de macht en tot die tijd is de enige strijd die ik voer een geweldloze zoektocht naar mijn identiteit  🙏